Dag 3 van DANSAND! - Oostende in beweging

Ondanks dat we het begrip tijd relatief goed begrijpen vinden we toch dat de voorbije 72 uur te snel zijn voorbijgevlogen! We hebben er maanden aan gewerkt, twee jaar naar uitgekeken en voor je het weet is het weer gedaan. De start van de zomer, het einde van deze negende editie - maar we hebben nu weer iets om naar uit te kijken: DANSAND! 2027!

De ochtend begon met kind-ouder yoga, maar de namiddag zette werkelijk alles in beweging - en dit keer was het niet alleen aan de artiesten, maar ook aan het publiek! De performance van Platform-K, die startte als een voorstelling op de Zeedijk, liep over in een collectieve danssessie op Hotel Zonder ZeeZicht. De muziek van granvat werkte aanstekelijk, en wie wilde kon meebewegen, meedansen, meedoen. Aan het Sportstrand was het feest bij tout petit, waar de jongste festivalgangers hun benen uitzwaaiden in een dansconcert op kindermaat. Zelfs op straat zagen we her en der spontane heupbewegingen opduiken. DANSAND! als besmettelijke beweging: het is toch een beetje een rode draad.

Denk maar aan Choreomania. Gisteren opnieuw een voltreffer van jewelste. De (intussen afgestudeerde) P.A.R.T.S. studenten gaven ons publiek opnieuw alles. Onder die zalige avondzon, met de zee op de achtergrond en de wind die net wat minder snijdend was dan zaterdag, kwamen de lichamen weer in trance. Alsof de dansers zelf de golven waren. Het blijft een uitzonderlijke ervaring om te zien hoe jonge makers met zoveel urgentie en concentratie hun verhaal vertellen - en hoe dat verhaal via beweging ons collectieve lijf raakt.

Maar laat je niet vangen! Herhaling wil niet per se zeggen een exacte kopie van het vorige. Zo zagen we dat een First Date wel degelijk een tweede keer kan gebeuren. Liz Kinoshita, Shahzad Ismaily, Pak Yan Lau en Nguyễn Duy Thành hebben elkaar opnieuw ontmoet, maar dit keer met een ander soort intimiteit. De blik was anders, de aanraking zachter, de klanken leken nog dieper in het lichaam te zinken. Het blijft wonderlijk om te zien hoe vier mensen, die op het eerste gezicht niets met elkaar gemeen hebben, in zo’n korte tijd een poëtisch universum kunnen opbouwen waarin liefde, nieuwsgierigheid en kwetsbaarheid elkaar afwisselen.

Toen begon de zon al wat te zakken in de zee, en dat wil zeggen: tijd voor de laatste voorstellingen. The Last Lamentation bracht meer dan honderd mensen samen, om een stille processie van verlies en verbinding te volgen. Met een koptelefoon hoorden we stemmen - gezang, gezucht, gefluister. De zee spoelde zachtjes de dag weg, terwijl het publiek werd meegezogen in een collectieve rouw, gedragen door ritme en adem. Een moment van stilte, schoonheid en samen zijn.

Gezamenlijk dan naar het meeting point, waar YAV & Ndoma Elikya hun performance brachten aan de vooravond van de viering van de onafhankelijkheid van Congo. Wat betekent het om te herbeleven wat is geweest? Wat als wedergeboorte geen begin of einde is, maar een terugkeer naar wat altijd al aanwezig was? Met krachtige beelden, spirituele resonantie en muziek die tegelijk aards en kosmisch klonk, bracht dit duo een ode aan herinnering, verbondenheid en heling. Een spirituele afsluiter die bleef nazinderen.

Tijd om even de knoppen om te draaien om het laatste dansfeestje in gang te zetten met onze huis dj en collega, Benny. Een vastberaden crowd bleef tot we de muziek officieel moesten stilleggen. Niet te laat, maar zeker ook niet te vroeg. 

En dan... het afscheid. Met een warm gevoel, een hoofd vol beelden en een lijf dat nog danst ondanks het slaaptekort, sluiten we deze editie af. We zijn ongelooflijk dankbaar. Voor het publiek, dat nieuwsgierig, open en geëngageerd bleef tot de allerlaatste minuut. Voor de artiesten, die hun hart en lichaam op scène hebben gezet. Voor de vrijwilligers, het team, en voor de weergoden - want dit moet wel de meest zonnige editie ooit geweest zijn!

Gelukkig zijn er de prachtige foto's van Tine Declerck om alles opnieuw te beleven. Enjoy.