Gisterenavond zag ik jou in mijn gedachten op de dansvloer. Je lachte naar mij. Mama is aan het zingen in de woonkamer. De radio staat aan. “Hoe kan ik jou niet bewonderen … je zit immers voor altijd in mijn hoofd, mijn dromen en mijn hart”. Liefde, mijn hoofd tolt.
De romantische muziek van tal van Spaanssprekende artiesten uit de jaren 1960 is terug in... nu deze songs begin de jaren 2010 weerklinken in het Costa Ricaanse nachtleven. Plancha was de naam die later aan dit genre werd gegeven. Het genre dat de nostalgische muziek waar onze moeders en grootmoeders tijdens het huishouden naar luisterden, weer tot leven bracht (letterlijk vertaald betekent música de plancha immers ‘muziek voor het strijken’). De songs, die één en al theatraliteit zijn en vaak de droombeelden en het hartzeer van een romantische liefde bezingen, leunen dicht aan bij de cultuur van de telenovelas en de kunst van de transformistas (drag queens). Vijftig jaar later is plancha een emotionele oase geworden voor de jongere playo community van de hoofdstad en wordt de muziek gebruikt als vrolijke soundtrack om onze playo identiteit te vieren.
In zijn El cantar del playo… (‘the singing of the faggot’) transformeert Mario Barrantes
Espinoza de scene tot een landschap vol herinneringen. Een plaats waar melodrama, muziek en visuele poëzie uitdrukking geven aan zijn persoonlijke zoektocht rond queer seksualiteit en identiteit, vanuit het perspectief van een Centraal-Amerikaans migrant in Europa.
