Drie dagen boem knal erop!

Is het al voorbij?!

Drie dagen lang was Brugge in de ban van avontuurlijke jazz die uit alle windhoeken kwam. Zo'n 1500 mensen zakten af naar Concertgebouw Brugge om onder andere James Brandon Lewis, Theo Croker en Sélène Saint-Aimé aan het werk te zien. Van arabische jazz tot psychedische funk. We zochten zeker de grenzen op van waar jazz eindigt en begint.

Na vijf jaar afwezigheid was het bij zowel ons team als de bezoekers hoog tijd om het wat op te jazzen. Vrijdag begon goed met Grand Picture Palace, de negenkoppige band van Anneleen Boehme en een W.E.R.F. records release. Met een mix van jazz en klassiek (inclusief een strijkkwartet) én met haar prominente contrabas was de toon meteen gezet. Jazz Brugge moest en zou een divers pluimage aan artiesten brengen. Dat was meteen duidelijk toen we het publiek de moeilijke keuze gaven tussen Bex Burch en GOING. Enerzijds een muzikante die haar eigen instrumenten maakt, zoals de gyil (een soort van Afrikaanse xyolofoon) en anderzijds een band die zich deels op elektronica waagt, maar toch bijzonder organisch klinkt.

Dat was de laatste keer dat er keuzes moesten gemaakt worden, het programma vervolgde nadien netjes op elkaar. Chris Joris nam het publiek in de Concertzaal mee op een trip van piano en percussie. De 71 jarige sukkelt misschien wat met zijn heup, zijn handen en vingers werken wonderwel! Maar hij deed het niet alleen, de viool van Cécile Broché en de cello van Sigrid Vandenbogaerde klonken bijzonder sterk.

De vrijdag werd afgesloten door Sélène Saint-Aimé, de Franse bassiste en zangeres met Caribische en Afrikaanse roots. Met haar unieke stem, die zich beweegt tussen jazz en klassieke klanken, vertolkte ze composities die diep verankerd zijn in de rijke cultuur van Martinique. De bélé drum zorgde voor dat tikkeltje exotique in een set die aantoonde dat jazz heel breed kan klinken.

Kanonnen op zaterdag

Zaterdag begon eigenlijk al voor de vroege vogels met het concert van Kalfa/Dumitriu/Badenhorst. Het trio voerde ons mee naar het Zwarte Zeegebied met hun "Black Sea Songs". De stem van Sanem Kalfa sneed als een mes door de Kamermuziekzaal. Kort gezegd, als dit een cruise thema was mag je meteen ons ticket boeken!

Verpozing voor de bezoekers, maar intussen voltrok zich in Forum 6 een sectormoment met oa. Kim Macari. Een interessante ontmoeting tussen de jazz professionals waar internationalisering centraal stond. 

Om 19u trok Vitja Pauwels de avond op gang met wat americana. Eén man, vijf gitaren. We zouden kunnen zeggen, meer heeft een mens niet nodig, maar er was ook een laptop en wat pedals.. zelfs de stem van Vitja werd ingezet. Een one man show die zeker kon bekoren. 

In de concertzaal werd het licht etherisch, Naïssam Jalal prees voor genezing van deze lelijke, lelijke wereld.. En ja, er is veel ellende op deze aardkloot, maar daar hebben we zaterdag gelukkig weinig van gemerkt. Wij onthouden vooral het sterke slotnummer waar de hele zaal in mee klapte en zong, waarvoor dan ook een welverdiende staande ovatie voor gegeven werd (en een applausje voor jezelf!).

Yazz Ahmed en haar kwartet zagen we reeds op AMOK in 2021, maar we waren er toen van overtuigd: niet genoeg mensen zagen dit! Tijd om ze nog eens opnieuw uit te nodigen en Jazz Brugge was de perfecte opportuniteit daarvoor. De Bahreins-Britse bugelspeler bracht wat psychedelic arabic jazz naar Brugge en zette eigenlijk de sfeer goed voor main act van de avond: James Brandon Lewis. 

Het tijdsschema was al iets uitgelopen, maar dat weerhield JBL niet van zijn set uitvoerig en imponerend te brengen. Lies Steppe waarschuwde ons al en we wisten nog van Jazz Brugge in 2018 dat zijn tenorsax als een kanon kan klinken. En het zat er boem knal patat weliswaar op. Intens en stevig, van de eerste tot de laatste noot.

Iets later dan voorzien, was het afsluiter Echoes of Zoo die ons de nacht inspeelde. We kennen Echoes of Zoo natuurlijk van bij W.E.R.F. records, waar ze hun laatste plaat 'Speech of Species' ook uitbrachten. We wisten dus wat we mochten verwachten en jawel hoor, Nathan Daems en de zijne did not disappoint! Het enige puntje van kritiek, was dat het wat ons betreft, nog iets langer mocht duren! 

Zondag jazzdag

Mooie liedjes duren niet lang en ook tijdens zo'n festival vliegen die dagen werkelijk voorbij. Enerzijds maakt ons dat wat mistroostig, want het mag blijven duren, anderzijds ben je blij dat er een nieuwe dag aanbreekt want op de agenda zondag stonden bijzonder welklinkende artiesten. 

Trombone Ensemble Nabou Claerhout trapte de dag af - opnieuw een W.E.R.F. records band, maar what can we say.. we release great music! Vijf trombonisten op het podium, aangevuld met gitaar, drums en contrabas. Een big band waar de trombone centraal staat en dat klonk geweldig diep, anders en verrijkend. Wij zijn fan!

Van de concertzaal gingen we dan naar de kamermuziekzaal om Lucid Lucia te aanschouwen, als een feniks verrezen uit de assen van BRZVLL. Buiten was het dan misschien wel grauw, grimmig en vooral heel nat. Binnen zat de sfeer bijzonder zonnig en goed. Als je een opkikker nodig had, de mannen van Lucid Lucia hebben het ideale recept! Het was nog wat vroeg om te dansen, maar we zagen toch wel wat heupen wiegen.. al dan niet twijfelend of het al tijd was om er de handjes bij te gooien. 

De baseline Crossing Cultures werd misschien wel het meest benaderd door W.E.R.F. records artiest Sophie Tassigon. De Berlijnse zangeres (met Belgische roots!) bracht een muzikale kruisbestuiving van oost en west. Misschien wel het beste lyrische concert van dit weekend in onze bescheiden mening.

Toen we de drummer vonden van Theo Croker, kon het laatste concert in de concertzaal beginnen. Voor wie nog nooit drugs gebruikt heeft (net als ons uiteraard) was dit wellicht het dichtste dat je kan benaderen via muziek en beeld. De trippy beelden en kleuren op het schermen deden ons wat draaien, maar het was vooral toen Croker zijn trompet boven haalde dat we wisten dat we goed zaten. Laat ons zeggen dat Sophie Tassignon beter kan zingen en dat Theo Croker beter trompet kan spelen. Maar entertainend was het zeker!

Veel mensen gingen daarna huiswaarts, maar zo'n 180 mensen waagden zich toch nog aan danspasje met de bende van Dans Kapot. Punkjazzgroep Don Kapot + dansers = feestje. Het toonmoment van de voorstelling A Small World, mondde uit in een danspartij en iedereen was uitgenodigd. Voor ons was dit ongetwijfeld de beste manier om drie dagen af te sluiten. 

Nog een laatste woordje dan van dank aan ons voltallige team én dat van Concertgebouw Brugge. Team productie om alles in goede banen te leiden, vermiste artiesten op te zoeken en ons te voorzien van alles wat we nodig hebben. Team techniek om naadloos te shiften van set naar set, van ons een te voorzien van geweldig geluid en licht waar de artiesten nog meer door schitteren. Team foto/video (in het bijzonder: Tom Leentjes, Yvan Mahieu, Tijs Soete, Bert Duerinck en Annie Boedt) om te zien wat wij niet zien, om te capteren wat wij voelden en om de essentie te visualiseren van Jazz Brugge. Hun foto's vind je hieronder!

Verder ook team onthaal en receptie om alle bezoekers te (bege)leiden naar de juiste plaats en ons welkom te doen voelen. Team ticketing om het hoofd koel te houden bij de uitverkochte dagen. We willen natuurlijk ook alle artiesten en hun crew bedanken om erbij te zijn, want zonder hen is er niet veel aan. 

En tenslotte jullie, de bezoekers, om er zo massaal bij te zijn. Bedankt om mee op ontdekking te gaan, om je te laten verrassen, om te kiezen voor live muziek en beleving, om de regen te trotseren en om open te staan voor wat jazz kan en mag zijn.

We genoten er enorm van en zijn enorm blij terug te zijn, want vijf jaar is lang.. te lang. Maar geen paniek, we komen terug in 2025! Volgend jaar is er AMOK - en als je ook maar een beetje genoten hebt van de voorbije drie dagen, dan is AMOK the place to be! Maar meer daarover later.. Hou onze website en socials in de gaten!