Een filmklassieker - en door velen zelfs gezien als een levensveranderende ervaring.
Crystal Voyager is een mystieke reis in de geest van surflegende George Greenough en zijn zoektocht naar plekken waar hij in alle rust kan surfen. De zon, de zee en de heerlijke soundtrack doen de winter vergeten.
Crystal Voyager is een mystieke reis in de geest van surflegende, eco strijder en Renaissance man George Greenough. Deze solitaire surfer is afkomstig uit Californië maar vestigde zich in Australië waar hij een nieuw hoofdstuk schreef in de moderne surfgeschiedenis toen hij eind jaren zestig surfplanken en -vinnen begon te ontwerpen naar het voorbeeld van de staartvinnen van vissen. Zijn idee bleek een gamechanger…
Op een heerlijke soundtrack uit de jaren zeventig volgen we hem terwijl hij een boot bouwt om naar afgelegen plekken te varen waar hij in alle rust kan surfen en leven met de oceaan. De balans tussen visuele beelden waar je hart sneller van gaat kloppen, en muziek, is net zo uitgepuurd als de bewegingen van de surfer zelf. Veel filmmakers in dit genre proberen de krachtige fysieke prestaties te documenteren: de protagonist wordt als een held neergezet terwijl wij passief toekijken. Daartegenover staat de intimiteit van David Elfick’s benadering, die ons uitnodigt om de revelatie en de extase van het manoeuvreren door de golven te delen. Voor wie niet surft, is het een plezier om te zien hoe George Greenough immens geniet van de dingen die hem geluk brengen, en hoe hij onder het avondrood de kracht van de oceaan ervaart.
Crystal Voyager focust ook op het milieubewustzijn en DIY ethos van surfers, vastgelegd op een nauwgezette documentaire manier. Maar het is ook een zelden vertoond werk in de geschiedenis van psychedelische kunst, op het kruispunt van het genre van de surffilm en experimentele cinema. Het is niet verwonderlijk dat Greenough en Elfick, die banden hadden met de Australische underground filmscene van die tijd, de behoefte voelden hun beelden te tonen aan de Californische legendarische filmmaker Jordan Belson.
De laatste 23 minuten van de film zijn enkele van de mooiste filmbeelden in de geschiedenis van de cinema. Hier deelt Greenough, als pionier van de ‘surf-cinematografie’, met ons de extase van het rijden op en in de golven. Op de tonen van Pink Floyds Echoes, dat Elfick en Greenough gratis mochten gebruiken in ruil voor beeldmateriaal dat tijdens hun optredens zou worden vertoond, duiken we letterlijk de hallucinogene, psychedelische sci-fi show-off van de natuur in.
Wat nu gemakkelijk kan worden vastgelegd met miniatuurcamera’s, was een halve eeuw geleden met analoge apparatuur meer dan een uitdaging. Door een hogesnelheidscamera te hacken die oorspronkelijk was gemaakt voor het filmen van de gruwel van de bommen die boven Vietnam werden afgeworpen, bouwde Greenough met veel moeite een zwaar, waterdicht apparaat waarmee hij de schoonheid van de oceaan kon vastleggen. Op die manier bedacht hij een filmische vergelijking waarin het surfen, het filmische, het kosmische en het abstracte samenkomen.