Men zegt weleens dat mensen vurig zijn, vuur vatten voor iets, vurig gepassioneerd zijn. We stellen vast dat we omgeven worden door mensen die druk zijn. Wie heeft nog nooit een extended familie of vrienden gemist, naar hen uitgereikt en te horen gekregen dat zij het waanzinnig druk hebben, te druk om tijd met ons door te brengen? Hoe vaak zeg je dit zelf tegen anderen?
De kapitalistische maatschappij waarin we ons begeven dicteert dat productiviteit en werk, dienstbaarheid en beschikbaarheid, ons hoogste goed zijn. Excelleren in ons werk maar ook in ons privé-leven, ons onderscheiden, aan onszelf werken. Iedereen tevreden houden en aan selfcare doen.
Burn-out refereert aan dat vuur, en zegt gelijk dat iemand is opgebrand en uitgeblust.
Wat leren we over datgene waardoor we het meest gepassioneerd zijn, maar ook over datgene wat ons het meeste wordt opgedrongen, wanneer de batterij leeg is? Wanneer je lichaam stopt met gehoorzamen en dus ook jij, noodgedwongen, ongehoorzaam lijkt te zijn naar je omgeving toe, naar een bredere maatschappij toe?
Bregje Hofstede en Marguerite van den Berg publiceerden allebei werk tussen 2016 en 2021 over werk, burn-out, werklust en werkweigering. Ieder benadert het onderwerp vanuit een geheel eigen perspectief, maar samen onderzoeken ze in dit gesprek waar de intersecties liggen, op welke kruispunten burn-out zoal slachtoffers maakt. Niet enkel de spreekwoordelijke druppel die de emmer doet overlopen, maar waarmee die emmer dan eigenlijk al zo vol zat. Het vuur van de burn-out pandemie is lang geleden aangestoken; kunnen we achterhalen wie het hout en wie de lucifers leverden?
