Nele Vereecken

Nele Vereecken is theatermaker, acteur en schrijver.  Na haar bachelor ergotherapie in Gent, en een jaar werken in een bejaardentehuis, verhuisde ze naar Brussel, waar ze zich inschreef aan de theaterschool RITCS. Sinds haar afstuderen in 2009 werkt ze samen met andere artiesten (o.a. Stefanie Claes, Enkidu Khaled, Michiel Soete en Mieke Verdin). Daarnaast ontwikkelt ze haar eigen werk.

Haar werk engageert zich in de maatschappij en de maatschappij levert de input voor werk op het podium.

Ze is verbonden als docent aan het RITCS en is geïnteresseerd in de pedagogische aspecten van theater. Opvoeding die, net als kunst, gedreven wordt door nieuwsgierigheid, niet-weten, en het verlangen om te leren van onze ervaringen.

Ze beschouwt een performer als een individu die op het toneel staat en tegelijkertijd een geschiedenis belichaamt die groter is dan zijzelf. Het is door de acties van de performer dat het publiek iets voelt, dat dingen kunnen veranderen. Deze artistieke benadering is ook haar politieke manier van denken over hoe kunst te maken en hoe te leven en te werken met anderen. Ze ontwikkelt projecten door middel van schrijven, improvisatie en discussie.

In haar theaterwerk zoekt ze meer naar een opeenvolging van handelingen dan naar een manifestatie van theorieën.  Ze ensceneert fictieve personages en verhalen. Cinema en literatuur zijn inspiratiebronnen. In deze wereld, vol waarachtige leugens en schimmige werkelijkheden, is theater een vertrouwde biotoop die leugens en waarheden tegelijk produceert, aangezien verbeelding ook een waarheid is, maar dan met een andere cover.

In 2014 schreef en ensceneerde Vereecken haar eerste eigen toneelstuk 'Lydia' over een gerenommeerde biologe die erkenning krijgt voor haar carrière als onderzoeker. Langzaam verandert haar speech in een bekentenis waarin ze enkele verborgen feiten over haar leven onthult.  Aan het eind van haar toespraak verandert ze in een dier. 'Lydia' werd gespeeld door Mieke Verdin en was te zien in de KVS.

Ze schreef de tekst 'Dead pigeon', over de relativiteit van geweld, voor de voorstelling 'Odium' van choreografe Sara Sampelayo, die in theater Marni in première ging. In haar nieuwe stuk 'angel' ensceneert ze een fictief personage gebaseerd op de speeches van Angela Merkel.  Haar personages, geschreven of geïmproviseerd, tuimelen vaak onbedoeld in gênante of absurde situaties. Humor is vaak terug te vinden in haar praktijk, omdat het voorbij de pijn gaat en gezien kan worden als bewijs van een levendige samenleving.