Lara Taveirne

Lara Taveirne (1983) studeerde af in de Germaanse Talen met een thesis over liefdesverdriet. Jarenlang werkte ze als theaterregisseur. Pas in 2014 durfde ze voor haar grote liefde te kiezen: literatuur. Haar debuutroman 'De kinderen van Calais' (2014, Manteau) leverde haar de debuutprijs op.

Intussen schreef ze nog drie romans. Over 'Kerkhofblommenstraat' schreef Tom Lanoye: "De nieuwe literaire golf in Vlaanderen is vrouwelijk, van Lize Spit tot Griet Op de Beeck, maar Lara Taveirne zou wel eens kunnen uitgroeien tot de grootste verteller onder hen."

Op haar 25ste werd Lara verliefd op een leegstaand en vervallen sluiswachtershuisje op het verlaten platteland. Ze schreef de eigenaar een lange brief met de vraag of ze er mocht wonen. De man gaf haar de sleutel en voorspelde dat ze het er hooguit een week zou volhouden. Samen met haar man (biologisch landbouwer en landschapskunstenaar) woonde ze er dertien jaar. Ze kregen er twee kinderen en leefden er zonder luxe, dicht bij de natuur.  

Toen ze in de eerste lockdown te horen kregen dat dit verhaal ten einde kwam, omdat het huis zou worden verkocht, besloot Lara om haar herinneringen aan dit bijzondere huis neer te schrijven. Dat resulteerde in haar laatste roman 'Pluto, aan het einde van de weg rechtdoor' (Prometheus, 2022). Het werd geen autobiografisch verslag, maar een roman over drie generaties vrouwen. Het boek werd goed onthaald in de pers en liet haar lezers sprakeloos achter. Het kreeg een plaats op de longlist van de Vlaamse literatuurprijs de Boon. 

Haar recentste literaire worp is de autobiografische roman WOLF waarin ze het verhaal van de verdwijning en de dood van haar broertje Wolf neerpent.