Gaëtan Rusquet

Gaëtan Rusquet (1984) studeerde Toegepaste Kunst aan de ENSAAMA in Parijs en vervolgens scenografie en performance aan de ENSAV La Cambre. Hij werkt als kunstenaar en performer binnen performance, dans, theater en beeldende kunst. Zo was hij deel van Celestial Sorrow van Meg Stuart, Square Dance van Bryan Campbell en creëerde hij de kostuums en scenografie voor Boundary Games van Léa Drouet.

Zijn artistiek werk focust vaak op de relatie tussen het lichaam en de ruimte, door middel van een medium, en op de noodzaak van beweging die daaraan gelinkt wordt. Binnen deze ervaringen, wil hij het publiek deelachtig maken van een tegelijk beeldende en performatieve ervaring. In Meanwhile, (2014) moeten de performers voortdurend omgaan met de dreigende vernieling van de constructie die ze opbouwen, terwijl As We Were Moving Ahead Occasionally We Saw Brief Glimpses of Beauty (2018) het choreografische potentieel van (live) videomontage en het perspectief van de selfie exploreert. the eYe in the light in the eYe (2020), in opdracht van Europalia, dialogeert met de fotografie van Brancusi door beelden te laten verschijnen en verdwijnen in de ogen van de kijkers die het medium zelf worden. Momenteel werkt hij aan het onderzoek the edge, waarin hij de grenzen van het lichaam en liminale ruimtes exploreert.

Gaëtan Rusquet (1984) studied Applied Arts in Paris at L'ENSAAMA, and continued at l'ENSAV La Cambre obtaining a Masters degree in stage design and performance. He is working as an artist-performer, interpreter, or in collaboration as project leader in the field of performance, dance, theater and visual arts. Recently, he performed in Celestial Sorrow by Meg Stuart, Square Dance by Bryan Campbell and created the costumes and scenography for Boundary Games by Léa Drouet. 

In his artistic proposals, Rusquet focuses on the relation between the body and the space, by using a medium and the necessity of a movement linked to this. In his work, he wants to share a visual and a performative experience with the audience. In Meanwhile, (2014) the performers struggle against the disintegration of the construction they build, while As We Were Moving Ahead Occasionally We Saw Brief Glimpses of Beauty (2018) explores the choreographic potential of (live) video editing and the perspective of the selfie. the eYe in the light in the eYe (2020), commissioned by Europalia, echoes the photographic practice of Brancusi by making images appear and disappear in the eyes of the viewers, who become the medium themselves. Currently he is working on his research The Edge, where he explores the boundaries of the body and liminal spaces.