Anne Provoost

Anne Provoost (1964) werd geboren in het West-Vlaamse Poperinge. Al in haar jeugd schreef ze verhalen en pende ze dagboeken vol bespiegelingen die ze met potloodtekeningen illustreerde. Wanneer ze tijdens haar studies Germaanse filologie een week ziek te bed lag, schreef ze een verhaal waarmee ze prompt de verhalenwedstrijd van het tijdschrift Germania won. Een jaar later werd het pleit beslecht toen ze ook nog een tweede prijs kreeg bij een verhalenwedstrijd van Knack Weekend. Nadat ze haar man volgde naar Minneapolis (VS) begon ze aan een jeugdroman. Mijn tante is een grindewal verscheen een paar jaren later pas – in 1990 – nadat ze het talloze malen had herschreven en bewerkt, een techniek die ze nog steeds gebruikt. "Noem het faalangst of perfectionisme. Maar ik denk dat het vooral is omdat ik graag puzzel aan de structuur. Ik zit steeds te zoeken welke informatie ik de lezer wanneer mag prijsgeven."  

De ik-vertellers in haar romans bevinden zich dikwijls op de grens tussen jeugd en volwassenheid, maar de vragen die zij stelt, gelden voor elke mens onafhankelijk van zijn leeftijd: wat zijn de keuzes die personages moeten maken, hoe ver reikt hun vrijheid, wanneer en waarom belemmeren ze de anderen, etc. Anne Provoost woont in Antwerpen en is lid van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde. Zij won met haar werk de Gouden Uil, de LIBRIS Woutertje Pieterseprijs, twee keer een Zilveren Griffel, twee keer de Gouden Zoen,… Haar roman Vallen werd verfilmd. Voor In de zon kijken kreeg ze driejaarlijkse Cultuurprijs van de Vlaamse Gemeenschap, dat is de voormalige Staatsprijs voor Literatuur. Haar werk is in twintig talen vertaald.